Biografia
(ur. 28 grudnia 1900 r. w Krakowie, zm. 17 lutego 1971 r. w Poznaniu), filozofka, prawniczka, historyczka medycyny. Szkołę podstawową i średnią ukończyła w Krakowie, uzyskując w 1919 r. świadectwo dojrzałości. Po maturze przeniosła się wraz z rodzicami do Warszawy, w związku z objęciem przez ojca (prof. A. Wrzoska) stanowiska szefa sekcji naukowej w Departamencie Sanitarnym. W czasie rocznego pobytu w Warszawie, rozpoczęła tam studia na Wydziale Filozoficznym, które następnie kontynuowała w Uniwersytecie Poznańskim, dokąd sprowadzili się jej rodzice. Ukończyła je w 1926 roku, uzyskując stopień doktora filozofii. W roku 1924 zawarła związek małżeński z Wiesławem Krakowieckim, studentem Uniwersytetu Poznańskiego. Małżeństwo to nie było szczęśliwe i po kilku latach zakończyło się rozwodem. Związany z tym długotrwały, skomplikowany i przykry proces rozwodowy zetknął ją z prawnym położeniem kobiety, które w Polsce przedwrześniowej dalekie było od równouprawnienia. Zainteresowania powyższe skłoniły do rozpoczęcia w 1929 r. studiów prawniczych na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Ukończyła je w 1932 г., uzyskując dyplom magistra prawa. Interesowała wówczas się sądownictwem dla nieletnich (z racji na fakt bycia kobietą, nie mogła objąć jednak funkcji sędziego), a także pełniła w tym okresie funkcję kuratora społecznego na kobiecych oddziałach w poznańskim więzieniu przy ulicy Młyńskiej. Wierzyła w resocjalizację więźniów. W roku akademickim 1938/1939 rozpoczęła pracę w Katedrze Prawa Karnego UP jako asystent wolontariusz. Okupację spędziła w Warszawie, gdzie pracowała w zakładzie wychowawczym dla dzieci i młodzieży pozbawionych opieki domowej. Zaangażowana była także w pracę konspiracyjną – pomagała ojcu w założeniu i kierowaniu Wydziałem Lekarskim Tajnego Uniwersytetu dla Ziem Zachodnich w Warszawie.
W czasie wojny, w trakcie Powstania Warszawskiego straciła jedyne dziecko – 18 –letniego syna Jerzego. W 1945 roku powróciła do Poznania i rozpoczęła pracę W Katedrze Historii i Filozofii Medycyny na Wydziale Lekarskim UP. W lutym 1950 r. została mianowana p.o. kierownika Katedry i Zakładu Historii Medycyny w nowo utworzonej Akademii Medycznej w Poznaniu, powstałej 1I 1950 r. W 1956 r. mianowana została kierownikiem Katedry i Zakładu. Stale współpracowała z redakcją „Polskiego Słownika Biograficznego” oraz „Archiwum Historii Medycyny”. W 1956 roku została mianowana docentem na podstawie pracy o Macieju z Miechowa, odrodzeniowym lekarzu i filozofie. Od 1945 roku była członkiem Towarzystwa Miłośników Historii Medycyny i Historii Nauk Przyrodniczych oraz członkiem Komisji Historii Nauk Medycznych i Historii Nauk Przyrodniczych Polskiej Akademii Umiejętności. Wraz z ojcem organizowała poznańskie struktury Polskiego Towarzystwa Historii Medycyny i przewodniczyła do śmierci tej jednostce.
Ciekawostki/Cytaty
W 1936 r. założyła rodzinę duchową, zwaną Rodzina Serca Miłości Ukrzyżowanej. Jest autorką „Dialogów”, które są zapisem jej życia duchowego. Uzyskało to dzieło aprobatę władz kościelnych i należy ono do pism z dziedziny doświadczeń mistycznych. Była harcerką.
