Biografia
(ur. 10 października 1891 r. w Komarnie koło Sambora, zm. 5 kwietnia 1957 r. w Poznaniu), polska archeolożka, profesorka Uniwersytetu Poznańskiego. W latach 1910-1917 studiowała filologię klasyczną na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pod koniec studiów w 1915 została asystentką w Katedrze Archeologii Klasycznej UJ. Pracowała przez rok jako nauczycielka języków klasycznych w Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Krakowie, a w 1920 powróciła na Uniwersytet Jagielloński. W marcu 1922 obroniła pracę doktorską Historia naszyjnika na obszarze kultury egejsko-minojskiej, przygotowaną pod kierunkiem Piotra Bieńkowskiego. Od 1922 prowadziła wykłady zlecone na Uniwersytecie Poznańskim, a w 1923 została powołana na zastępcę profesora na tej uczelni, gdzie sprawowała opiekę nad Seminarium Archeologii Klasycznej, które miało wówczas status katedry pomocniczej (niesamodzielnej). Kierowała Katedrą Archeologii Klasycznej Uniwersytetu Poznańskiego do wybuchu II wojny światowej. W czerwcu 1937 na Uniwersytecie, Senat Uniwersytetu Poznańskiego wystąpił do Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z wnioskiem o nadanie Ruxerównie tytułu profesora nadzwyczajnego. W okresie międzywojennym odbyła szereg podróży naukowych, poznając większość kolekcji nie tylko europejskich, lecz także w Egipcie, Palestynie, w Turcji i na Cyprze. Lata II wojny światowej spędza w Krakowie (gdzie prowadzi skromne płatne zajęcia w Muzeum Czartoryskich, co umożliwia jej zarówno byt, jak i pracę naukową, jakiej się intensywnie podjęła, uczestnicząc ponadto również w tajnym nauczaniu Uniwersytetu Jagiellońskiego) oraz na Kielecczyźnie. W 1945 roku inicjuje organizację Katedry.
