Biografia
(ur. 7 czerwca 1889 r. w Poznaniu, zm. 8 maja 1956 r. w Poznaniu), historyczka, nauczycielka gimnazjów żeńskich (im. Dąbrówki i Zamoyskiej), profesorka Uniwersytetu Poznańskiego, członkini Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, badaczka dziejów fundacji księżnej Ludwiki Radziwiłłowej związanej z historią żeńskiego szkolnictwa w Poznaniu, Wielkiego Księstwa Poznańskiego i okresu Wiosny Ludów. Swoją edukację Wisława Knapowska rozpoczęła w szkole żeńskiej Antoniny Estkowskiej, a następnie kontynuowała ją w Wyższej Szkole im. Ludwiki. Była także absolwentką Seminarium Nauczycielskiego, związanego z tą ostatnią placówką. Knapowska ukończyła je w 1909 roku, co dało jej uprawnienia oraz możliwość nauczania w szkole średniej. Pierwszą pracę w charakterze nauczycielki podjęła już w 1909 roku w prywatnej szkole żeńskiej Anastazji Warnkówny w Poznaniu, wcześnie straciła oboje rodziców (zmarli w marcu 1905 roku) i zmuszała ją do tego sytuacja materialna. Porzuciła tę posadę jednak w 1914 roku, gdy placówka przeszła pod niemiecki zarząd. Do 1917 roku pracowała jako nauczycielka prywatna, udzielała korepetycji. W 1918 roku w Zakładzie Ludwiki złożyła egzamin dojrzałości. W czasie I wojny światowej nadal udzielała lekcji prywatnych oraz prowadziła tajne kursy nauczania, które firmowane były przez kobiece stowarzyszenie „Warta”. W roku 1918/1919 rozpoczęła studia w Monachium. Wybrane przez Knapowską kierunki to: historia, historia sztuki oraz filologia romańska. Powróciła do Poznania, gdy tu w 1919 roku rozpoczął swoją działalność Uniwersytet Poznański. W 1921 roku Knapowska złożyła państwowy egzamin dla kandydatów na nauczycieli szkół średnich (otrzymała oceny celujące i bardzo dobre) z historii (przedmiot główny) oraz języków, niemieckiego (przedmiot poboczny) i francuskiego (przedmiot główny). Tytuł doktora uzyskała, 17 lutego 1923 roku na podstawie pracy pt: „Wielkie Księstwo Poznańskie przed wojną krymską”. Oparła w niej swoje badania na nieznanych dotąd źródłach pruskich. Wysoki poziom dysertacji oraz talent dydaktyczny spowodowały, że Knapowska związała się w Uniwersytetem Poznańskim już w charakterze nie studentki, ale wykładowczyni i badaczki. Prowadziła bowiem od 1925 roku wykłady zlecone z dydaktyki historii, a od 1931 roku pełniła, na zlecenie Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, funkcję kierowniczki ogniska metodycznego dla nauczycieli historii Okręgu Szkolnego Poznańskiego. W tym czasie cały czas była aktywna jako nauczycielka. Pracowała w poznańskich szkołach średnich przez cały okres międzywojenny, gdzie uczyła literatury oraz języka francuskiego. Czas II wojny światowej przeżyła Knapowska w Poznaniu. Zajmowała się wówczas tajnym nauczaniem. W 1945 roku habilitowała się w Uniwersytecie Poznańskim i została powołana na docenta etatowego na uczelni. Senat uczelni zatwierdził jej habilitację 21 grudnia tego samego roku. W grudniu 1954 roku Knapowska uzyskała tytuł zastępcy profesora, zaś w styczniu 1955 roku tytuł naukowy docenta, nadany uchwałą Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej dla Pracowników Nauki. Od lutego tego roku zatrudniona była jako samodzielny pracownik nauki przy Katedrze Historii Polski. Nieomal przez całe swoje życie była także związana z działalnością Polskiego Czerwonego Krzyża oraz Polskiego Towarzystwa Historycznego. Nie założyła rodziny.
